Wat als…
Stel je voor… je bent net aan het begin van je leven in de baarmoeder, naast jou in de baarmoeder is er nog leven aanwezig.
Op een gegeven moment, heel vroeg in je prille lijfelijke bestaan word je geconfronteerd met het plotse verdwijnen van je tweelingbroerjte(s) of -zusje (s)…
Op dat moment besta je meestal niet meer dan uit een aantal cellen, in het beginstadium van de gehele fysieke ontwikkeling van je lichaam. Eens je geboren wordt kan je je geen voorstelling meer maken van wat er gebeurd is in de baarmoeder, laat staan dat je weet welke impact deze traumatische gebeurtenis in je lichaam en je verdere leven kan hebben. Vanaf het moment dat je geboren wordt ervaar je implicaties in je leven op fysiek, emotioneel, mentaal en energetisch vlak waarvan je niet kan achterhalen wat de achterliggende oorzaak zou kunnen zijn.
Je groeit op zonder te beseffen dat je reeds een deel van je voelen bent afgesneden. Door latere, herhalende traumatische ervaringen geraak je steeds meer van je kern, van je authentieke ik verwijderd. Enerzijds komt een deel van jezelf in trauma te staan terwijl andere delen van jezelf ‘ongezonde’ overlevingspatronen ontwikkeld hebben vanuit het oorspronkelijk trauma van het verlies van een tweelingdeel in de baarmoeder.
In 1945, toen het Verloren Tweeling Syndroom voor het eerst opgemerkt werd, werd het in de literatuur omschreven als zijnde het verdwijnen van één of meerdere foetussen tijdens de zwangerschap in de baarmoeder als gevolg van een natuurlijk miskraam.
Het Verloren Tweeling Syndroom wordt nu gedefinieerd als het traumatische verlies van een tweeling of meerling in de baarmoeder, meestal heel vroeg in de zwangerschap, in de embryonale fase die begint bij de bevruchting van de eicel tot ongeveer acht weken oud. Hierbij wordt het foetale weefsel geabsorbeerd door de overlevende tweeling, de placenta of de moeder. Dit geeft de verschijning van een ‘verdwijnende tweeling’.
In de literatuur is het mogelijk dat het Verloren Tweeling Syndroom (VTS) vaak terug te vinden is onder de benamingen Vanishing Twin Syndrome, Vanished Twin Syndrome, Lost Twin Syndrome (LTS) en Womb Twin Survivor (WTS). In het Nederlandse taalgebruik wordt vaak gebruikt gemaakt van alleengeboren tweelingen als men het heeft over het Verloren Tweeling Syndroom.
Als we spreken over alleengeboren tweelingen ben ik van mening dat leven en dood elkaar ontmoet hebben in de baarmoeder in het zeer prille begin van de zwangerschap. Hierbij heeft de ‘verdwenen’ tweeling in de meeste gevallen niet de kans gekregen op erkenning en daarmee ook niet op een plek in het familiesysteem. Op die manier heeft een deel dat je als jezelf ervaren hebt (door de symbiose die ontstaat tussen de energievelden van beide foetussen) dus geen erkenning gekregen. Ook de ‘vanished’ twin is een deel van het proces waar je mee dient te werken wil jijzelf ten volle in het leven kunnen gaan staan. Ik vind het dan ook uitermate belangrijk om gans de problematiek rond tweelingen zowel te bekijken vanuit het verdwenen deel in de baarmoeder als vanuit het oogpunt van diegene die het trauma meegemaakt heeft.
Van 
tot
tot Sabin
